از درد دندان میزنم پشت زمین را

وقتی جهان توی سر من ریز ریز است

وقتی که مغزم تو ترافیک هنگ کرده

استامینوفن ها فقط اسمارتیز است

وقتی که محکومیم تا ایمان نیاریم

وقتی که اندیشه نشان کافری هست

وقتی تمام ارزش یک زن در این شهر

تنها به محکم بستن یک روسری هست

استامینوفن ها فقط اسمارتیز است

از ریشه غافل توی فکر ساقه هستیم

انسانیت شرط است و دین تنها بهانه است

توی قرون تلخ وسطی گیر کردیم

وقتی جزای روزه خواری تازیانه است

استامینوفن ها فقط اسمارتیز است

از دل بر آمده امیدوارم بر دل هم بنشیند

پژمرده خواهد شد پس از این نوبهارم

خشکیده خواهد شد پس از تو چشمه سارم

بعد از تو روح نغمه ها غمگین و سرد است

بیچاره   من   بیچاره   دل   بیچاره   تارم

در   لابه لای   سینه ام   سوزی   نشسته

ای  اشکم  امشب  یاری ام  کن  تا  ببارم

تو   نیستی    اما    طنین    نغمه   هایت

جاوید    می ماند    به   گوش  روزگارم

لطفی   ندارد   بعد   لطفی   زخمه بر تار

پژمرده   خواهد   شد  پس  از  این نوبهارم

در فراق اسطوره ی بی بدیل بداهه نوازی موسیقی ایران استاد محمد رضا لطفی به سوگ می نشینیم

رحم کن بانو دلم از برگ گل نازک تر است

زیباترین     اسطوره      ساز     سرزمینم

تمام   شهر زیر  پای  برف  است

غروب   تلخ   دلی     از   تبار  پاییزم

                                 اسیر  این  شفق  خشمگین خونریزم

زنان در موسیقی قرون وسطی نقشهای مختلفی ایفا میکردند، زمانی بود که آنها تنها در بین تماشاگران بودند اما ...

رفتی   و   پژمرد  بی تو   نوبهار زندگی

یا اتفاق مبهمی یا صد سوالیست

 ای  دلیل  تپش  ثانیه  ها  زود   بیا       

 زندگی بی تو فقط رنج  و  بلا  بود بیا

زندگی   بی   تو   سزاوارعذاب است بیا

                                آرزوها    همگی   نقش برآب  است   بیا